زمانى که امام علی (ع) آماده مى شد تا به سوى صفین حرکت کرده و جنگ جدیدى را با معاویه آغاز کند ، صبحگاه نوزدهم ماه مبارک رمضان سال 40 هجرى توسط شقى ترین انسانها، عبد الرحمان بن ملجم مرادى مجروح شده و سه روز بعد در 21 رمضان به شهادت رسید. بنا به نقل ابن سعد، سه نفر از خوارج با نامهاى عبد الرحمان بن ملجم، برک بن عبد الله تمیمى و عمرو بن بکیر تمیمى، در مکه با یکدیگر قرار گذاشتند تا امام على (ع) ، معاویه و عمرو بن عاص را بکشند . عبد الرحمان به کوفه آمده و با دوستان خارجى خود دید و بازدید مى کرد . یک بار به دیدار گروهى از طایفه « تیم الرباب » رفت. در آنجا زنى را با نام « قطام بنت شجنة بن عدى » دید که پدر و برادرش در نهروان کشته شده بود . ابن ملجم او را خواستگارى کرد. زن مهر خویش را سه هزار (دینار!) و قتل امام على (ع) قرار داد. ابن ملجم گفت : که از قضا براى همین به کوفه آمده است. (طبقات الکبرى، ج 3، صص 38- 35) او چندى شمشیر خویش را به زهر آلوده کرده و با همان ، ضربتى بر سر امام زد که به دلیل عمیق بودن زخم و سمى بودن شمشیر ، امام را به شهادت رساند .

گویند شاعری به نام حاجب ، قصیده ای در مدح امیر المومنین (ع) سرود که قسمت آخرش این بود :

حاجب اگر معامله حشر با علی است        من ضامنم تو هر چه بخواهی گناه کن

شب امام علی (ع) را در خواب دید . حضرت به او فرمود : مصرع دوم شعر خود را اصلاح کن . حاجب گفت : چه بگویم ؟

حاجب اگر معامله حشر با علی است         شرم از رخ علی کن و کمتر نگاه کن